Konstancin - Informacje podstawowe

Krótka informacja historyczna o tym jak powstał Konstancin i z kąd się wzieła jego nazwa jak i podstawowe informacje.

Województwo: Mazowieckie
Powiat: Piaseczyński
Gmina: Konstancin-Jeziorna

Ludność na rok 2007
Mieszkańców: 16 746 - Gęstość: 944,0 os./km?
Powierzchnia: 17,1 km2
Kody pocztowe: 05-510, 05-520

Założono:
Konstancin: 1897
Jeziorna: Późne średniowiecze
Prawa miejskie: 1952 (Skolimów-Konstancin); 1962 (Jeziorna); 1969 (Połączenie Skolimowa-Konstancina z Jeziorną)

Konstancin - Historia w skrócie

Konstancin powstał w roku 1897, po podziale folwarku leśnego Konstancja, należącego do dóbr Obory, przez Witolda hr. Skórzewskiego. Swoją nazwę zawdzięcza hrabinie Konstancji Skórzewskiej z hrabiów Potulickich. Aby uczcić jej pamięć, Konstancin został ochrzczony jej imieniem-nosił więc nazwę Konstancji. Witold hr. Skórzewski postanowił, że na nowo rozparcelowanych terenach powstanie letnisko wzorowane na zachodnich kurortach. Na samym początku został założony park, który znajdował się nad brzegiem, niegdyś czystej i pięknej, Jeziorki.

Niedługo po powstaniu Konstancina, powołane zostało Towarzystwo Akcyjne Ulepszonych Miejscowości Letniczych. Kapitał zakładowy wynosił wtedy 20 tys. rubli, a każda akcja byłą warta po 250 rubli. Dyrektorami zarządu byli: Władysław hr. Mielżyński, Mec. Franciszek Nowodworski i Witold hr. Skórzewski. Wtedy też, miejscowość zyskała swoją nową nazwę - Konstancin. Pierwsze plany Konstancina, sporządzone przez Kazimierza Madalińskiego, pokazują, że park uzdrowiskowy znajdował się między Jeziorką, a ul. Piłsudskiego (dawniej Al. Moniuszki ) i Sienkiewicza. W roku 1924 Konstancin, wraz z wsią Skolimów, wszedł w skład gminy Skolimów-Konstancin. Po 28 latach, 1 lipca 1952 roku, gminie Skolimów-Konstancin nadano prawa miejskie. Konstancin szybko stał się miejscem budowy willi letniskowych. Różne upodobania właścicieli nowych letniskowych posesji sprawiły, że Konstancin stał się osiedlem z pełną gammą różnych stylów architektury. Wznoszone tutaj wille, dworki i pałacyki, wzorowane były na różnych stylach architektury, takich jak: neogotyk, neoklasycyzm, modernizm (w tym secesja), architektura dworkowa. Wzorowane były na włoskie zameczki nadreńskie, jak również budynki stylu zakopiańskiego (stylu witkiewiczowskiego).

Mieszkańcy
Z racji swoich walorów, Konstancin był miejscowością, w której swoje rezydencje budowali znani, bogaci i szanowani ludzie, ceny działek w Konstancinie były duże, więc swoje rezydencje stawiali tutaj adwokaci, właściciele fabryk, kupców, bankierów. Wraz z rozwojem, Konstancin stał się miejscem wypoczynku także mniej zamożnych ludzi. Byli to aktorzy, literaci, dziennikarze, malarze. Mniej zamożni bywalcy korzystali z ofert licznych pensjonatów, które po dziś dzień zdobią ulice Konstancina. Mieszkali tutaj m.in. Stefan Żeromski (na zdjęciu po prawej), polski prozaik, publicysta, dramaturg, jak i Wacław Gąsiorowski, polski powieściopisarz, dziennikarz, publicysta, scenarzysta, działacz polonijny i niepodległościowy. Mieszkał tutaj także Jan Józef Wedel - trzeci z kolei właściciel cukierni ?E. Wedel?. Jak i wielu innych.

STOCER i Uzdrowisko
W okresie powojennym Konstancin zyskał nową rolę-uzdrowiska. W 1948 roku do nowo powstałego szpitala chirurgii kostnej przywieziono pierwszych pacjentów. Wcześniej przebywali oni w szpitalu Św. Ducha, jednak gdy spłonął w powstaniu warszawskim, ewakuowano ich do Konstancina.
Szpital Chirurgii Kostnej w 1954r. został przekształcony przez prof. Mariana Weiss?a w Stołeczne Centrum Rehabilitacji( w skrócie STOCER). Prof. Marian Weiss był współtwórcą polskiego modelu rehabilitacji, zasłynął także skutecznym leczeniem urazów narządów ruchu. Był on pierwszym dyrektorem placówki, aż do 17 lipca 1981, kiedy to tragicznie zmarł. Centrum specjalizuje się w leczeniu operacyjnym i rehabilitacji urazów i schorzeń kręgosłupa, narządu ruchu, wad postawy i wad rozwojowych. Konstancin, dzięki rozwojowi STOCER?u stał się miejscowością leczniczą.

Solanka i Tężnia
Prowadzone na terenach parku zdrojowego odwierty geologiczne zaowocowały w 1965 roku odkryciem złóż solanki. Przyczyniło się to do umocnienia pozycji Konstancina jako uzdrowiska a także do budowy tężni solankowej. Wznoszenie tężni rozpoczęto w 1974 roku, a do jej otwarcia doszło w roku 1979. Tężnia solankowa dzięki połączeniu grzybków inhalacyjnych, tworzących z solanki mgłę, a także spływającą po faszynie solanką stwarza specyficzny mikroklimat. Rozpylone w ten sposób minerały i mikroelementy zawarte w solance, wchłaniane są do organizmu przez skórę oraz błony śluzowe dróg oddechowych. Mikroklimat powstały wokół tężni wykorzystywany jest w profilaktyce i leczeniu schorzeń górnych dróg oddechowych, zapalenia zatok, rozedmy płuc, nadciśnienia tętniczego, alergii, nerwicy wegetatywnej i w przypadku ogólnego wyczerpania organizmu.

Konstancin-Jeziorna
W tym samym czasie w którym wybudowano tężnie miasto przeszło swoją ostateczną przemianę administracyjną. Z połączenia Chylic, Skolimowa, Konstancina, Królewskiej Góry Jeziorny i Klarysewa powstało miasto Konstancin-Jeziorna.